justice: คุณจะรู้ว่าผมเป็นใคร

ชื่อ สัมพันธ์ สกุล สุภาวงศ์

เขาเรียกกันว่า วา แต่จริงๆแล้ว ธันวา

รหัสกลุ่ม ๕๖๒๔๓๔๐๕๐๔

รหัสประจำตัว ๕๖๒๔๓๒๖๙๐๗๒

แม่ตั้งใจให้เกิด ๙ ธันวาคม ๒๕๒๖

สถานะ โสด

ภูมิลำเนา

                               อยู่ที่ภาคอีสานตอนล่าง   ณ จุดที่ตั้ง ๙๐ หมู่ที่ ๖ ตำบลห้วยไร่ อำเภอเมือง จังหวัดอำนาจเจริญ หรือติดต่อง่ายๆ

                              โทรศัพท์ ๐๘๕๔๙๑๔๘๖๗ (ไม่เคยเปลี่ยนเบอร์)

                               หรือwww.wazabiha@gmail.com

วัยเด็ก

ในวัยเด็กที่ยังไร้เดียงสาจำความไม่ด้ายเลย แต่พ่อกับแม่เคยพูดให้ฟังว่าตอนผมขวบเศษเกือบตายมาแล้วหนหนึ่ง เรื่องมีอยู่ว่า แม่ได้ให้พ่อดูแลผมในวันๆหนึ่ง แต่พ่อกลับหลับไปโดยไม่รู้สึกตัว ตามประสาเด็กก็คลานไปเรื่อย จนกระทั่งแม่กลับมาเจอพ่อนอนหลับอยู่แล้วไม่เจอผม ทั้งพ่อและแม่ก็ต่างตกใจ ทำอะไรไม่ถูก จนเรื่องถึงหูตา และญาติพี่น้อง ทุกคนต่างเข้าใจว่าผมจมน้ำตายไปแล้ว เพราะว่าเห็นรอยคลานของผมบริเวณสระน้ำ ต่างก็ช่วยกันลงไปงมหายผม จนกระทั่งเย็น แม่ ของผมรู้สึกเสียใจและร้องไห้มาก ทั้งโกรธพ่อด้วยที่ไม่สามารถดูลูกชายคนนี้ด้าย แต่สุดท้ายความจริงก็ปรากฏ คือว่า ในตอนที่ผมกำลังคลานไปเรื่อยตามประสาเด็กก็มีเพื่อนบ้านคนหนึ่งมาอุ้มผมไปโดยที่ไม่มีใครรู้ และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าทุกคนต่างตามหาผม มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือว่าบุญเก่าที่ผมเคยกระทำมา จึงทำให้ผมรอดตายในครั้งนี้ก็เป็นด้าย

วัยเรียน

เรียนอนุบาลและประถมศึกษาที่โรงเรียนประจำหมู่บ้าน (โรงเรียนบ้านอีเป๋ ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๓๒ ถึง ๒๕๓๙)

เรียนมัธยมศึกษาตอนต้นและตอนปลาที่โรงเรียนประจำจังหวัด(โรงเรียนอำนาจเจริญตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๓๙ ถึง พ.ศ. ๒๕๔๔)

เรียนอนุปริญญาที่โรงเรียนโปลีเทคอำนาจเจริญ (ปี พ.ศ. ๒๕๔๘ ถึง ๒๕๕๐

ความฝันในวัยเรียน
ในสมัยที่ยังเรียนหนังสือพ่อและแม่จะสอนอยู่ตลอดเวลาถึงการดำเนินชีวิต การหาวิชาชีพเลี้ยงตัวเองและนั่นก็คือความฝันของพ่อและแม่ ว่า อยากจะให้ลูกได้ทำงานรับข้าราชการ มันจึงเป็นสิ่งที่ปลุกฝังและความตั้งใจไว้ว่าต้องทำให้ได้อย่างที่พ่อและแม่หวัง แต่ลึกๆความฝันของผมคือ การเป็นนักดนตรี

วัยทำงาน

ปัจจุบันทำงานที่เรือนจำกลางระยอง ตามหลักการควบคุมด้วยใจ แก้ไขด้วยเมตตา ฯ

ประสบการณ์ชีวิต

จบมัธยมศึกษาคิดอยากจะทำงานเลยเพราะคิดว่าไม่อยากเป็นภาระทางครอบครับ จึงตัดสินจัยทำงานที่คลีนิคสองปี พอคิดได้ว่ายังมีความฝันของพ่อและแม่ที่รอความภาคภูมิใจอยู่จึงตัดสินใจลาออก ประกอบกับอยากมีรายได้ในงานอื่นที่มีค่าตอบแทนที่สูงกว่านี้จึงได้หันหน้าเข้ากรุงเทพฯเพื่อหางานทำและเรียนวันเสาร์และอาทิตย์ แต่แล้วก็ไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อทำงานได้ประมาณสองเดือนเศษเกิด อุบัติเหตุเล่นกีฬาฟุตบอลหัวเข่าบวม ไปทำงานไม่ด้ายหนึ่งอาทิตย์ ทางบริษัทตัดค่าแรง และแผลไม่หายจึงได้ตัดสินจัยกลับบ้านรักษาตัวให้หายดี และดำเนินชีวิตแบบไม่คิดอะไร พอดีถูกช่วงจังหวะที่ป้าลุงขาดคนขาดผักช่วยจึงได้ไปช่วยลุงขับรถส่งผักและเป็นพ่อค้าขายผัก ในตอนนี้เป็นช่วงที่สนุกที่สุดเพราะชีวิตได้พบปะผู้คนที่ไม่เคยรู้จักก็ด้ายรู้จัก แต่ก็ยังไม่ทิ้งความฝันอันเดิมลุงและป้าจึงสนับสนุนให้ไปเรียนหนังสือในวันหยุดเสาร์และอาทิตย์และก็ยังช่วยในงานของป้าอยู่เพราะงานที่ทำเป็นช่วงเวลาเช้ามืด (ตลาดเช้านั่นเอง) อยู่ได้สองปีพอดีกับเรียนจบ ป.ว.ส.พอดี ผมก็เริ่มตระเวนสอบในสนามสอบต่างๆ ทั้งราชการและรัฐวิสาหกิจ จนสอบติดมีงานทำในรัฐวิสาหกิจแห่งหนึ่งในจังหวัดอำนาจเจริญ อยู่ๆไปผมรู้สึกว่าตำแหน่งผมนั้นเป็นแค่พนักงานชั่วคราว ผมจนเปลี่ยนอุดมคติแล้วว่าผมต้องเป็นข้าราชการให้ได้ในปีนี้โดยเริ่มจากการเป็นพนักงานราชการ แล้วก็สอบบรรจุข้าราชการตามลำดับ จนมาจวบจนถึงปัจจุบันนี้เอย ส่วนอีกเรื่อง คือการทดแทนบุพการีผู้ให้กำเนิดและลูกผู้ชายต้องทำนั้น คือการบรรพชาอุปสมบททดแทนพระคุณ พอถึงเกณฑ์ ตัวผมคิดอยุ่สองอย่างคือ การบวชและการทำงาน ในช่วงที่ผมไม่มีงานทำผมก็คิดอยากบวช แต่พอบวชก็กลัวจะไม่มีงานทำ ผมจึงตัดสินใจเลือกที่จะหางานทำโดยเฉพราะงาน ข้าราชการเพราะเขาให้สิทธิ์ลาบวชได้ ๔ เดือน และนั้นก็เป็นแรงจูงใจอีกอย่างที่ทำให้ผมเลือกวิชาชีพนี้
จนถึงวันนี้ผมก็ด้ายตอบแทนพระคุณแม่ตามที่ผมตั้งใจไว้แล้วจริงๆ

งานอดิเรก